تاریخ و ادبیات ایران زمین

پیر بی یار و قبلیک مانده                            نوحه داغ عزیزان خوانده

این بناییست که سی قرن بپاست                 سند قدمت ملیت ماست

گر چه پیر است و فکور و فر توت               مهد جاه است و جلال و جبروت

فکر. از فر شکوهش بستوه                        و ز بلندی زده پهلو با کوه

گر بر او سقف نبینی شاید                         سقفش از گنبد گردون باید

سر ستونها بشکوهی والا                         سروبالا و صنوبر سیما

سنگ فرش آینه گون است هنوز                روشنش را ز درون است هنوز

روی سنگ از هنر حجاری                        زرگری کرده و نازک کاری

پله ها چون صف از برق و جلا                   نرده ها بافته چون سیم و طلا

سبزه یی از دل خارا رسته                         رخ به باران حوادث شسته

وه چه تاریخ درخشان با ماست                    گنجهای شرف وشان با ماست

کیست اینجا که دگرگون نشود                      سنگ باید که دلش خون نشود

ایکه این نقش نخواندی به شتاب                   سر جاویدی  ایران  دریاب