جشن مهرگان بر ملت بزرگ ایران همایون و خجسته باد
به نام خداوند جان و خرد
درودی چو نور دل پارسایان – بدان شمع خلوتگه پارسایی (لسان الغیب)
... می ستاییم مهر ِدارنده ی دشت های پهناور را،
او که به همه ی سرزمین های ایرانی،
خانمانی پُر از آشتی، پُر از آرامی و پُر از شادی می بخشد ...
«اوستا - مهریشت»
دوماهی که گذشت شاهد حمله نظامی روسیه به اوستیای جنوبی بودیم (این حمله ما را به یاد جنگهای ایران و روس و قردادهای ننگینی که باعث تجزیه¬ی بخش مهمی از سرزمین بزرگ ایران شد، می اندازد) آخرین سرحد سرزمین ایران که هنوز خود را ایرونی می دانند و تمدن و فرهنگ ایرانی در آنجا جاری و زبانشان هم یکی از زبانهای ایرانی است و ما حمله نظامی روسیه و کشته شدن هم نژادان خود را در اوستی شهر(اوستیا) محکوم می کنیم، هم‌چنین دخالت‌های غرب و عمل ناسنجیده‌ی رییس‌جمهور گرجستان را که به پشتوانه‌ی آنان دست به این کار زد. و این واقعیت تلخی است که بیشتر سرزمینهایی که از مام میهن جداشند در شرایط نامطلوب و نابسامان به سر می¬برند به امید روزی که تمام فلات ایران و سرزمینهای ایرانی دوباره در زیر یک پرچم قرار گیرد. نیایش بالا بهرورزی و سرافرازی و شادکامی را برای تمام سرزمین های ایرانی آرزو می کند. مهر(میترا) در پارسی مفهوم «پیمان، فروغ، روشنایی، دوستی، پیوستگی، پیوند و محبت» داشته و ضد دروغ، دروغ گویی، پیمان شکنی و نامهربانی کردن بوده است. پیشینه ی آیین مهرگان به اندازه ی قدمت ایزدش، مهر است و متنهایی که از گذشته بر جای مانده، این آیین و جشن را به فریدون پیشدادی منسوب می کنند و برای نمونه شاهنامه ی فردوسی به بهترین شکل این موضوع را مطرح می کند
فریدون چو شد بر جهان کامکار ندانست جز خویشتن شهریار
به رســم کیان تاج و تخت مهی بیاراست با کاخ شاهنشهی
به روز خجسته ســر مهر ماه به سر بر نهاد آن کیانی کلاه
زمانه بی اندوه گشـت از بدی گرفتند هر کــس ره بـخردی
دل از داوری هـا بپرداخـتـنـد به آیین، یکی، جشن نو ساختند
بـفـرمـود تا آتش افـروخـتـنـد همه عنبر و زعفران سوختند
پـرسـتـیـدن مهرگان دیـن اوسـت تن آسانی و خوردن آیین اوست
کنون یادگارست از و ماه مهر به کوش و به رنج ایچ منمای چهر
از گفتار فردوسی معلوم می شود که زمان برگزاری این جشن در روز نخست مهر بوده که گذشت زمان باعث جابه جایی روز آن گردیده است. مهر روز از مهرماه برابر با 16 مهر در گاهشماری رسمی کشور روز مهرگان است.